[Menu] [dDH]

Kosova en Nederland 1999
Vrouwen-solidariteitstocht, 5 juni Amsterdam

18 mei 1999, oorspronkelijke brief 9 mei 1999.

Vrouwen solidair met oorlogsslachtoffers

Kopieer en verspreid deze oproep!
[Opmerking redactie: het is niet verstandig deze oproep ongericht op grote schaal per E-mail te verspreiden. Selecteer uw adressen zorgvuldig of stuur een heel kort bericht, waarin uw verwijst naar deze pagina.]

Uit een gevoel van machteloosheid, weggestopte woede, schaamte, en wat doen wij? Vrouwen voor Vrede...? vul het zelf maar aan, schrijf ik met gemak een A4tje vol.
Al weken loop ik met de gedachte waarom wordt er niets gedaan? Laten we alles aan de NAVO over, aan de regering, aan de politiek, de Amerikanen, altijd aan anderen.

Ik leef in een tijd waarin vooral de onbereikbaren de dienst uit maken. Waarin geld en materie het altijd winnen van mensenrechten. Een maatschappij waarin het minstens tien jaar duurt, voor je iets veranderd krijgt als burger. Zo het je al lukt.
Ik leef in een maatschappij van welvaart, van iedere dag een goed gevuld bord met eten. Het is ook een maatschappij, die het oorlogsgeweld bij mij binnen brengt, dagelijks op T.V., dagelijks via de krant. Trouw brengt zelfs een oorlogsdagboek uit en ik lees het met stijgende verbazing en verwondering en ik vraag me af hoe lang nog, wie doet hier iets aan? Wanneer.....
Ik wil NU iets doen! Uit schuldgevoel? Dat weet ik niet. Misschien onbewust. Bewust voel ik mijn diepste verlangen, geen oorlog in mijn leven. Een oorlog, deze oorlog, zo'n tijd van angst, ontbering, van dreiging, van vernietiging, van moord, van verkrachting, van uitgemergelde kinderen, van doodgeboren baby's, van uit je huis verjaagd worden, op de vlucht niet wetend waar naar toe, zoiets als je dagelijkse omgeving, dat hoopte ik nooit mee te maken. Ook al gebeurt het niet hier, voor mij is het nu wel heel dichtbij.
Geen Derde Wereldoorlog. Dat zou niet mogen. 50 jaar is er over geschreven, nagedacht, onderzocht en bijna wetenschappelijk bewezen: nee dat nooit meer.
Zijn wij niet de generatie van de bewustwording, het leren omgaan met emoties, met spiritualiteit en hebben wij niet bijna altijd wel een antwoord: het is hun strijd, leef je eigen leven, de kunst is om dingen los te laten, 't hoort bij de geschiedenis, je kunt beter mediteren. Is dit de winst of is dit de arrogantie van een geboorte na de oorlog? Het is 1999. Eindelijk wordt het geweld van verkrachting tijdens oorlogen als een misdaad gezien. En nog verbiedt het Vaticaan een morning-afterpil voor de verkrachte vluchtelingen uit Kosovo. Wederom worden vrouwen in grote getalen op de grofste manier gepakt, voor hun leven getraumatiseerd en vervolgens gebruikt om de wereld te laten zien hoe erg deze oorlog is. STOP! STOP! STOP!

Op Koninginnedag was ik met Marjo van Loosdregt in het Vondelpark en daar is de uitvoering van dit idee geboren. Geweld is toch niet het antwoord op geweld? Ooit liepen we in Amsterdam tegen de kruisraketten. Nu willen we weer lopen, tenminste een daad verrichten dat wij iets doen met onze onmacht, ons protest. Dat we met al onze verworvenheden als mensen van deze wereld pas zo ver zijn.
Samen maakten we het plan voor een solidariteitstocht. Een tocht door Amsterdam, vrouwen solidair met vrouwen. Nee, vrouwen solidair met alle slachtoffers van deze oorlog. We willen iets laten zien, een beeld van saamhorigheid, van vrouwen die beseffen, dat het als maar door gaat, over de hoofden van vrouwen, ondanks het stemrecht, de emancipatie en de vrouwenbeweging. Overigens vinden we, dat iedereen die zich hierdoor voelt aangesproken, kan meelopen. Wij willen een solidariteitstocht op zo kort mogelijke termijn. Wij zorgen voor de organisatie. Via deze brief doen we een beroep op je/jullie om mee te lopen, om het voort te zeggen! Wie het maak wil horen. We lopen met 30, met 200, met 1000 of met meer vrouwen. Maar we doen het!

Op zaterdag 5 juni: EEN GEBAAR IN STILTE .....
Vrouwen lopen een solidariteitstocht
Start: Dam te Amsterdam om 12:00 uur. Einde: Amstelveld.
Kleding, wit.
Liefst alleen zwarte spandoeken met witte letters: STOP!
Als iedereen is aangekomen op het Amstelveld willen we:

1 minuut onze ontzetting uitschreeuwen.

Dan gaan we in stilte uit elkaar

Stuur deze brief svp op aan minstens 10 vriendinnen, vandaag nog of in ieder geval binnen twee dagen. Anders werkt deze aktie niet. Je kunt ook via E-mail deze brief verspreiden. Onderteken de brieven die je verstuurt ook met je eigen naam zo je wilt. Misschien krijg je deze brief een paar keer. Dat kunnen wij niet voorkomen. Geef hem zo mogelijk door aan een ander netwerk.
Als je wilt fungeren als ordebewaakster tijdens de tocht kun je je melden bij Marjo van Loosdregt, tel. 020-6767362. Dank, en we hopen dat je meedoet.

Marjo van Loosdregt en Marijke Kluijtmans,
Amsterdam/Rosmalen, 9 mei 1999

(NB: Ook al mocht er een akkoord zijn, de tocht gaat toch door. De slachtoffers hebben nog lang solidariteit nodig).

Deze vredesketting is gestart met verzending van 160 ex. in Amsterdam, Eindhoven, Utrecht en Den Bosch.

menu | dDH